Dag 4: van Glencar naar Waterville, 32,7 km

Om half acht staan we op omdat als het goed is dan het ontbijt wordt geserveerd. We kunnen wachten tot we een ons wegen omdat het blijkt dat we het zelf bij elkaar moeten zoeken. Geen probleem want zelfredzaamheid staat voorop. Er is brood, jam, jam, jam en jam. Daarnaast jus de orange en oploskoffie. Verder prima en we hebben weer een goede bodem gelegd. Dan is het tijd om zoals elke morgen de rugzak in te pakken. De boel erin en dan de natte schoenen weer aan. We zaten dan wel binnen vannacht maar het lijkt alsof de luchtvochtigheid binnen gelijk aan buiten is. Het droogt voor geen meter. Ook dat natte spul begint al wat te wennen. Met daarbij de welbekende stank die daar bij hoort. Joop doet voor de zekerheid net als gisteren de knieband weer even om. Ook heeft hij nogal last van muggenbeten dus voorziet hij zijn armen en benen van 'muggenstopspray'. Jan is nagenoeg niet geprikt en Joop zit onder de bulten. Joop is rijper dus misschien ook lekkerder? We starten weer moedig in een T-shirt en zullen kijken hoe lang we dit vol kunnen houden. Na een kilometer komt er weer een bui aan drijven. Snel de rugzak weer af, regenjassen aan en verder. Dan komen we weer bij de splitsing waar we gisteren anderhalve kilometer tegen de route in moesten om bij het hostel te komen. We vervolgen en gaan langs de weg. Dan komt er een afslag. We moeten off-road. Vermoedelijk weer schapenpaden, 'knoffelpaad' en de bergen bedwingen. Om ons heen kijkend voelen we een drup, nog een drup waarna het gaat plenzen. De paraplu hebben we mee en zo blijven we droog. Dan hebben we het er over. Gaan we de route volgen of opzoek naar een alternatief? Bij zowel Jan als Joop is het er de afgelopen twee dagen toch wel op aan gekomen. Via de GPS bekijken we de opties. De weg waarop we lopen gaat rechtstreeks richting Waterville. Over tien kilometer is een afslag naar Cahersiveen. Officieel gaan we naar Glenbeigh dat is nagenoeg 15 kilometer lopen. De GPS geeft aan dat zowel Waterville als Cahersiveen 30 kilometer zijn. De afweging is 15 kilometer klimmen en klauteren of 30 kilometer redelijk vlak lopen. Nadenkend besluiten voor de laatste optie te gaan. We gaan dus een alternatieve route lopen. Dit heeft ook als voordeel dat vooral Joop wat meer om hem heen kan kijken. De weg loopt redelijk rechtaan rechtuit. We doorkruisen een groot dal met aan beide zijden bergtoppen. Schitterend open veld met adembenemend uitzicht. Daarna komen we bij een soort bergpas. Al slingerend klimmen we via de weg een behoorlijk stuk. Het is even pittig maar lang zo zwaar niet als bergbeklimmen. Onderweg lopen schapen voor ons uit. Als we eenmaal boven zijn beginnen we aan een lange afdaling. Al glooiend lopen we talloze kilometers. Dan komen we na 14 kilometer bij een driesprong waar we de keuze hebben of naar Waterville of naar Cahersiveen te lopen. Nog 19 of 18 kilometer. Op de kaart kunnen we zien dat over Cahersiveen gaan op de Elfstedentocht lijkt. Dan ga je via de uithoek Dokkum. We besluiten dan ook maar een kilometer meer te lopen en richting Waterville te gaan. Wat volgt is een lange rechte weg tussen de bomen. Na 5 kilometer als we 19 kilometer hebben gelopen is daar een pub aan de weg. Het is dunbevolkt gebied en we kunnen nergens echt even zitten. De pub komt dan ook als een verlossing. Voor Joop is de pub een geschenk uit de hemel. Hij is open en we kunnen er een lekkere goede grote bak koffie krijgen. De dame in de pub is allervriendelijkst en vertelt ons een en ander over Waterville. In ieder geval is er een goede plek om de tent neer te zetten en er zijn meerdere pubs. Dat klinkt goed. Er is ook een winkeltje bij de pub dus we kopen er ook chocoladekoekjes voor bij de koffie. Mmm dat gaat er wel in. Als we binnen zitten gaat het buiten weer van geeft’um. De koffie smaakt zo goed 'dat' we nemen nog een bak. Deze tweede kop koffie hoeven we niet te betalen. Daarna vervolgen we onze weg. Volgens de dame in de pub is het nog ongeveer tien kilometer. Kilometers en kilometers lopen we over dezelfde weg. Het pad is praktisch gezien kaarsrecht. Zo nu en dan zijn er scherpe bochten. In die bochten steken we soms de weg even over zodat tegemoetkomend verkeer ons goed kan zien lopen. Normaal lopen we namelijk aan de rechterkant van de weg tegen het verkeer in. Het landschap glooit wat dus het is niet meer zo zwaar. Alleen de afstand is vermoeiend. Zo nu en dan zijn er flinke 'showers'. Het waait ook de hele dag hard. Deze plensbuien zie je gelukkig goed aan komen drijven. Dan snel de paraplu weer op en achter de vele hagen die er staan beschutting zoeken. De buien komen heel snel. Je kunt zo snel geen regenjasje aantrekken. Daartegen zijn ze in een mum van tijd ook weer over en dan kunnen we ons weg weer vervolgen. Al met al kunnen we het zo goed droog houden. Onderweg hebben we het echt over van alles en nog wat. Joop verteld met plezier en passie over dingen die hij 'froeger op skoal' beleefd heeft. Op een mooie vlakke weg komen we ook meer aan het praten toe. Als we een paar kilometer voor Waterville zijn staat daar een kerk. Jan vraagt Joop of we er ook even binnen willen kijken. Joop vind dat een goed plan. Binnenin de kerk met vloerbedekking zijn staties te zien die de lijdensweg van Christus uit beelden. Ook zijn er biechthokjes en hangt er een foto van paus Franciscus. Joop gooit wat geld in het bakje en steekt een kaarsje op. Dan vervolgen we ons weg weer want we zijn er nog niet. Het zicht op de zee is er al wel. Het is nog twee kilometer lopen voordat we in Waterville aankomen. Dan dalen we nog af naar zeeniveau. In het centrum aangekomen zien we tal van winkeltjes, restaurants, hotels, pubs en meer. De GPS geeft een pub aan en daar lopen we heen. Als we voor de deur staan is het half zes en hebben we er 32,7 kilometer op zitten. Binnen vragen we of er plek is. Er is een mooie kamer met twee eenpersoons bedden. Joop twijfelt geen seconde en we gaan ervoor. Het barmeisje brengt ons naar de kamer. Het ziet er erg goed uit. Dan vraagt ze of één iemand mee wil lopen naar beneden om ons in te schrijven en te betalen. Jan wil wel even met haar meelopen naar beneden. Maar dan zegt ze dat ze het boek en het pinapparaat wel even naar boven haalt. Hier zijn we beide erg blij mee. Op de kamer is een waterkoker en koffie. Een bakje gaat er altijd in dus genieten we daarvan. Ook douchen we en wassen we onze naar zweetstinkende kleren even uit. De kleren hangen we op aan de waslijn die we altijd mee hebben. Dan gaan we naar beneden opzoek naar een... Pint! Ook bekijken we het stadje even en gaan we af op de geur van het avondeten. In de supermarkt kopen we broodjes voor morgen. Bij de betaalautomaat slaan we nog wat biljetten in. Het pintje vinden we in het Indonesisch restaurant. Daar eten we nasi goreng met kip. Het is pittig maar smaakt heerlijk. Het pintje is een heuse Japanse Kiri Ichiban. Voor vier euro negentig per flesje. Er zit een gezinnetje in het restaurant waarvan één kindje het niet eens is met de gang van zaken. Moeders heeft namelijk de broek aan en verzorgd de bestelling voor alle kinderen inclusief paps. Het meisje wilde natuurlijk iets heel anders eten dus demonstreerde heftig. Uiteindelijk gaf ze zich over en ging stilzwijgend aan de rijst. Na het eten lopen we nog even naar het water. Waterville ligt zoals de naam doet vermoeden aan de zee. Het is een mooi gezicht met de ondergaande zon. Dan gaan we terug naar de pub waar we slapen. Aan de bar bestellen we een Guinness. Deze smaakt weer prima. Dan wordt er een muziekinstallatie opgebouwd. Dit betekent dat we moeten wachten. Het is iets na tienen en een duo begint te spelen. Allemaal mooie Ierse en bekende nummers. Voor ons reden nog maar een pint te bestellen. We genieten volop van de Ierse klanken. Het is zo gezellig dat we nog wel een biertje zouden willen bestellen naar het is al over elf uur. Ons besluit is de kamer maar eens op te zoeken. Als we nog even terug kijken naar deze dag dan denken we dat we een bijzondere en geslaagde dag hebben gehad. De keuze om de weg te volgen is ons goed bevallen. Het waren veel kilometers maar op één grote klim na redelijk vlak. De muziek in de pub was een welkome afsluiter van een overwegend droge dag. Morgen hebben we als het goed is een etappe van slechts 15 kilometer. Allebei zijn we benieuwd hoe ons dat weer af zal gaan.