Dag 11: 9 augustus van Skagen Klitplantage naar Skagen | 22,8 km

Om vier uur wordt ik wakker en is het behoorlijk koud. De kleren doe ik aan en dan weer in de slaapzak. Het zilverenmatje over het voeteneinde. Eerder had ik ook wel last van de kou 's nachts maar nog niet zoals nu. Misschien toch maar eens een nieuwe slaapzak kopen. Uiteindelijk schijnt het zonnetje op zeven uur op de tent en is het zomaar weer warm. Reden om in te pakken. Een beetje ochtenddauw van de tent. Het stel vertrekt ondertussen. Zoals vaak een broodje eten. Tandenpoetsen, de tent in de tas en gaan. Het eerste stuk weer een stevige klim door het losse zand. Over een duin. Dan sta ik even over acht uur op het strand. De route is eenvoudig. Zee links. Duin rechts. 

Vandaag is de grote dag. Het is een beetje bewolkt. Maar ik heb er zin in! Kiezeltjes voeren hier de boventoon. Maar het is een deel goed te belopen. Voetstappen en fietssporen geven aan dat anderen mij voor zijn geweest. Het water is kraakhelder. Op dit stuk ligt best veel afval. Een pallet, een stuk gaas, een blik met corrosief spul, een spuitbus insecticide, een leeg pak ananassap, piepschuim, een kratje, enszovoorts. En wat karkassen. Maar dat is natuur. Hier en daar staat een bak waar je zulks in kunt gooien. Alleen neem ik het niet allemaal mee. In de duinen is zelfs een hele nederzetting gebouwd van al het juttersmateriaal.

Een kerel en een dame wringen zich weer in allerlei vreemde bochten. Yoga wat ik denk. Het is een zuivere kunst. Op de zee zijn weer verschillende schepen te zien. Al vrij gauw voor mij een huisje in het zicht. Als het goed is passeer ik nog een plaatsje voordat ik naar de punt loop. Stil en verlaten is het huisje. Ramen zijn ingegooid. Best wel ver staat het op het strand. Een apart gezicht. Stenen met een gat erin worden gezocht door een dame. Ze vraagt waar ik vandaan kom. Zodra ik weer loop zie ik in één keer een steentje met een gat. Mevrouw is er blij mee. Als ik vraag hoe het komt met de erosie van de duinen verteld ze dat er nu aan gewerkt wordt. Ze leggen grote stenen neer om het water te weren.

Om negen uur en na vier kilometer ben ik bij Højen. De kiosk is helaas dicht tot 11 uur. Geen koffie. De picknicktafel gebruik ik wel kort even. Volgens mij kom ik zometeen weinig meer tegen. Een kwartiertje. Dan ga ik weder. Na elke 100 meter tref ik grote golvenbrekers van rotsblokken zonde zee in. Vrachtwagens vol grind hebben ze hier neer gekiept. Resulterend in lopen op een stukje strand en weer klauteren over grind en stenen. Voor het lopen hebben ze het er niet beter opgemaakt. Maar om een stukje Denemarken te behouden is het wijs. Het is hier rond Skagen ook maar drie kilometer breed. Los grind stelt mij nog even behoorlijk op de proef. Bij 6,6 kilometer is er een privé eigendom. Via een smal paadje kan ik er langs. Daarna is het strand ook weer beter te bewandelen. Wel smaller. Maar dat deert niet. Rechts is nog een crossterrein. Door de zon wordt gevochten tegen de bewolking.

Rechts zie ik een radar en een vuurtoren. Aan de kilometers te zien moet ik om half elf nog bijna vijf kilometer naar het topje. Duinen worden steeds lager. Meer mensen lopen op het strand. En de strook om op te lopen is weer aangenaam. In de verte te zien zijn er meer mensen die bedacht hebben naar het puntje te lopen. Mensen worden er met tractoren en karren heen gebracht. Anders dan ik mij had voorgesteld. Wel logisch. Toerisme. Daar heb ik de campings ook aan te danken.

Rond kwart over elf na 13,3 kilometer ben ik er. Het puntje van Denemarken. Omdat het er redelijk druk is, niet echt een momentje. Zeg maar. Met mijn schoenen sta ik in het water. Verder kan wel maar dan moet ik zwemmen. De golven komen hier van twee richtingen en klotsen bij elkaar op. Het is een mooi gezicht. Een meneer neemt nog even een foto van mij. 

Als ik na tien minuten terugloop naar Skagen begint het toch wat in te dalen. Nu kan ik toch echt zeggen dat ik er ben. Uiteindelijk is het vanaf huis 290 kilometer naar het puntje. En was het alles bij elkaar een hele mooie belevenis. Wel jammer dat Joop en Akke deze laatste keer niet mee konden. 

Vrachtschepen liggen voor pampus. Er zijn voor Skagen een aantal bunkers. En ik loop recht op de vuurtoren af. Langs het water natuurlijk. Dan kom ik Junas tegen. Hij woont ter hoogte van Cuxhaven en is hier in één maand heen gelopen. Niet louter langs de kust. Met name ook door het binnenland. Gisteren hebben we elkaar zien lopen. Maar niet met elkaar gesproken. Hij weet te vertellen dat er net een cruiseschip met voornamelijk Engelsen is aangekomen. Daarom is het heel erg druk. Gelukkig kiezen de meeste mensen het laatste eind de weg. Zelf verkies ik het strand. De vuurtoren kan weer beklommen worden. 208 treden. Het stond op de treden dus ik hoefde niet te tellen. Bovenop is het uitzicht op het puntje en de rest van Denemarken weer zeer fraai. Zodra ik beneden ben bestel ik om kwart over twaalf een kop koffie. Buiten zit het prima. Als ik het op heb loop ik rustig naar Skagen.

Enorme bunkers weer aan het strand en half in de duinen. Ze zijn nog aardig intact gebleven. Groter of kolossaler heb ik ze in Denemarken niet eerder gezien. De kust schijnt hier 40 meter weggeslagen te zijn door erosie. Daarom liggen ze open en bloot in het zicht. Via het strand waar ook strandwachten zijn loop ik verder. Er zijn aan deze kant ook veel kwallen te zien. Voor ik van het strand ga schrijf ik mijn naam in het zand. Dan vraag ik nog een meneer om mij even op de foto te zetten. Via de haven loop ik binnen. Enorme vissersboten liggen er. De vishandel laad met een heftruck vrachtwagens vol. In de straatjes van het centrum is het erg druk. Het goede wordt er genoten.

Om kwart voor twee kom ik aan bij Toftegården Guesthouse. Op 22,8 kilometer zet ik de teller stil. De eigenaar loopt rond in de tuin. Ondanks dat het 'help jezelf' is, wijst hij mij de weg. Het is een blokje panden met een mooie binnenplaats. Er zijn vijf kamers in het pand. Met een gezamenlijke douche, wc en keuken. De kamer is van alle gemakken voorzien. Heerlijk is de douche. En weer een echte handdoek. 

Half drie besluit ik het centrum in te gaan. Bij het station heeft de electronica de mens vervangen. Er is dus niet meer informatie. Geen fysiek loket. De man van de fietsverhuur vertelt meer over de trein in Denemarken. Ook hebben we een praatje over de fietsverhuur. Dit in combinatie met het zoute zeeklimaat. Dan ga ik traditioneel net als aan het einde van de andere wandelvakanties een paar kleren kopen. Nog even langs een supermarkt en dan zoek ik een terras op voor een pint en een versnapering.

De bijgewerkte administratie leert mij dat ik deze vakantie 300,2 geregistreerde kilometers heb gelopen. Met een gemiddelde van 25,02. Het maakt allemaal niet zoveel uit. Maar het is een prima resultaat. De Grimbergen laat ik mij bij café Knuth's dan ook goed smaken. De nacho's erbij zijn machtig. Gelukkig heb ik na het broodje van vanochtend niet meer gegeten. De tweede Grimbergen gaat er ook prima in. Om mij heen best wat Nederlandse families op vakantie. Er komen steeds meer mensen voor wat eten. Rond zes uur reken ik af en verlaat ik het terras. In een soort van pub koop ik nog één. Dat is verder geen succes. Om half zeven ga ik een pizzaria binnen. Pizza heb ik deze vakantie gelukkig nog niet gehad. 

Omdat de nacho's al goed vulden bestel ik één van de simpelste pizza's. Het Peroni biertje erbij is de laatste voor vandaag. Morgen moet ik tussen zes en zeven de trein naar Aalborg hebben. Om een uur of acht ben ik weer in het gastenverblijf. Dan maak ik het bed op. Ook pak ik mijn tas in voor morgen. De kleren voor morgen leg ik ook alvast klaar. Er is een tv op de kamer. Die zet ik eventjes aan. Een documentaire over de tweede wereldoorlog is erop. Daar heb ik de afgelopen tijd genoeg van gezien. Maar even verder zappen. Als mijn ogen bijna dichtvallen doe ik de tv maar uit. Het was een mooie dag.